تأثیر دو شیوه تمرینی استقامتی و مقاومتی بر پاسخ سطوح نسفاتین-1 و مقاومت به انسولین به یک جلسه فعالیت هوازی وامانده ساز در مردان غیر فعال دارای اضافه وزن

نسفاتین-1 پپتیدی است که در سازوکار اشتها و هموستاز انرژی در سوخت و ساز دخالت دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین استقامتی و مقاومتی بر پاسخ سطوح نسفاتین-1 و شاخص مقاومت به انسولین به یک جلسه فعالیت هوازی وامانده ساز در مردان غیرفعال دارای اضافه وزن می باشد.. آزمودنی ها تست هوازی شاتل ران را تا حد واماندگی در دو مرحله شروع پروتکل تمرینی و 48 ساعت بعد از 8 هفته تمرین استقامتی و مقاومتی اجرا کردند. تمرینات استقامتی شامل دویدن با شدت 65 تا 80 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 16 تا 30 دقیقه سه جلسه در هفته و تمرینات مقاومتی نیز شامل اجرای 7 حرکت با وزنه با شدت 50 تا 80 درصد یک تکرار بیشینه، سه جلسه در هفته بودند نتایج تحلیل آماری نشان داد که هشت هفته تمرین استقامتی و مقاومتی به افزایش معنی دار سطوح نسفاتین-1 و کاهش معنی دار مقاومت به انسولین به یک جلسه فعالیت هوازی وامانده ساز در مردان غیر فعال دارای اضافه وزن منجر شد. همچنین هشت هفته تمرین استقاومتی و مقاومتی تأثیر معنی داری در سطوح استراحتی نسفاتین-1 نشان نداد، در حالیکه به کاهش معنی داری مقادیر مقاومت به انسولین منجر شد. الگوی تغییرات مقادیر نسفاتین-1 و مقاومت به انسولین نیز در دو گروه تمرین مقاومتی و استقامتی و پاسخ ورزشی بعد از این تمرینات مشابه بوده و تفاوتی بین آنها وجود نداشت. بر اساس یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری نمود، انجام تمرینات استقامتی و مقاومتی باعث ایجاد سازگاری های لازم برای انجام فعالیت های یک جلسه و افزایش نسفاتین-1 (پروتئینی ضد اشتها) شد.